Մերն ուրիշ է

Անգլիայի Բրիստոլ քաղաքի Ս. Ստեփանոս եկեղեցուն հարող այգին պատկանում էր այն հոգևորականին, ով եկեղեցում քարոզներ էր կարդում: Բացի այդ` այգին մի տարածք էր, որտեղ գործում էր եկեղեցուն կամ նույն հոգևորականին պատկանող սրճարանը:

Ս. Ստեփանոս եկեղեցու սրճարանը օրվա որոշ ժամերին էր բաց: Այն գուցե նաև որոշ հավատացյալների համար անփոխարինելի հավաքատեղի էր: Ու եթե հաշվի առնենք անգլիացիների «սառը» բնավորությունը, ապա այս սրճարանը հիանալի վայր էր հանդիպելու, զրուցելու, սիրտն ու գաղտնիքները բացելու համար: Այստեղ, ի տարբերություն քաղաքի մյուս սրճարանների, ուտեստները պատրաստվում էին «տնական» բաղադրատոմսերով: Բացի այդ` հոգևորականների ներկայությունը նաև հոգևոր սննդի հնարավորություն էր ընդձեռնում այցելուներին:

Մի փոքր անուշադիր լինելու դեպքում, սակայն, դժվար էր նկատել, որ սրճարանի սեղան-աթոռները տեղակայված էին տապանաքարերի վրա: Հենց մակագիր տապանաքարերի վրայով էր, որ այգի մտնողը կարող էր շրջանցել այն ու որևէ բան ճաշակելու համար հարմար տեղ գտնել:

Բրիստոլում գտնվող գրեթե բոլոր փոքր եկեղեցիներն էլ եկամտի նմանատիպ աղբյուր ունեին: Ու այդ փաստն անգլիացիների համար բնական ու օրինաչափ է: Չէ՞ որ ոչ բոլոր անգլիաբնակներն են հավատացյալ, էլ չեմ ասում` քրիստոնյա, չէ՞ որ ոչ բոլորն է, որ Աստծո հետ կապ հաստատելու կամ Բարձրյալի ներկայությունը զգալու համար հոգևորականի կամ եկեղեցու կարիք ունեն, ուրեմն ոչ բոլորին է հետաքրքիր, թե ինչպե՞ս են ապրում հոգևորականներն ու ինչպե՞ս են վաստակում, ու ոչ բոլորն է, որ նպաստում են հոգևորականների «բարեկեցությանը»:

Ս. Սեփանոս եկեղեցու մասին հիշեցի մամուլում օրերս տեղ գտած մի հոդվածի շնորհիվ: Ինչ խոսք` եթե Անգլիայում տեսնեի հոգևորականի, ով թանկարժեք մեքենա է վարում, նույնքան բնական կհամարեի, որքան որ բնական է, երբ եկեղեցուն հարող այգին որպես սրճարան ու եկամտի աղբյուր է ծառայում հոգևորականի համար: Բայց մերն ուրիշ է...

Հ.Գ. - Մյուս կողմից ինձ համար տարօրինակ է այն, որ երբ Նավասարդ արքեպիսկոպոս Կճոյանը աջակցում ու հովանավորում է շատ ու շատ ցուցահանդեսների կամ մշակութային այլ միջոցառումների կազմակերպմանը, բոլորը նրա անունը մեծատառերով են արտաբերում և ոչ մեկին չի էլ հետաքրքրում` իսկ նրան որտեղի՞ց գումար... մինչդեռ շքեղ մեքենա ունենալը դառնում է բոլորի քննարկման առարկա:

Մայր Թերեզայի նման կվարվեմ

Օրերս ընկերներիցս մի քանիսը կոչ էի անում ստորագրել Երևանի նոր քաղաքապետին ուղղված նամակի տակ: Այդպիսով նամակի տակ ստորագրողներն իրենց բողոքն են արտահայտում «թափառող կենդանինների խնդիրը սպանդի միջոցով լուծելու դեմ» և հորդորում են վարվել «այնպես, ինչպես քաղաքակիիրթ երկրներում է»:

Թե ինչպե՞ս են քաղաքակիրթ երկրները լուծել թափառող կենդանիների խնդիրը` խնայելով միայն աղավիններին, նամակից այդպես էլ չտեղեկացա: Սակայն խոստովանեմ, որ ինձ իսկապես հետաքրքրում էր, քանի որ փորձը ցույց է տալիս, որ մենք բոլոր խնդիրները լուծում ենք այնպես, ինչպես քաղաքակիրթ երկրներում: Ասենք, օրինակ, ավտոմեքենայի ամրագոտիները ստիպված կապում ենք քաղաքի որ հատվածում էլ լինենք այնպես, ինչպես քաղաքակիրթ երկրներում է, սակայն փաստ է, որ մեր հանրապետության ոչ բոլոր քաղաքներում, էլ չեմ ասում մյուս բնակավայրերում է, որ  հնարավոր է երթևեկել այնպես, ինչպես քաղաքակիրթ երկրներում....

Ինչևէ ... խոսքս այս մասին չէ: Խոսքս առհասարակ ինչ-որ բանին «դեմ» լինելու մասին է: Մենք դեմ ենք օտարալեզու դպրոցներին,այն դեպքում, երբ նույնիսկ հայերեն չենք ցանկանում սովորել, մենք դեմ ենք դելֆինարիում ունենալուն, այն դեպքում, երբ մեզանից շատերը հպարտությամբ իրենց գեղեցիկ ակվարիումում պահում են ոչնչացման եզրին կանգնած ձկնատեսակներ, մենք դեմ ենք շների սպանդին, այն դեպքում երբ Հանրապետությունում թափառող շների միակ կացարանին չենք զոհաբերի մի կտոր չոր հաց...

Չէ´, խոսքս այս մասին էլ չէ: Պարզապես ամեն անգամ «դեմ» շարժման մասին լսելիս Մայր Թերեզային եմ հիշում, ում համոզմամբ «Պետք չէ մասնակցել այն ակցիային, որն ընդդեմ պատերազմի է, այլ` այն ակցիային, որը հանուն խաղաղության է»: Ինչու՞ մեզանում դեռ չեն ստեղծվում այդպիսի միավորումներ, օրինակ, «Հանուն ոսկեղենիկ հայոց լեզվի իմացության», «Հանուն կենդանիների բնական զարգացման ու բազմացման», «Հանուն թափառող կենդանիների պաշտպանության», «Հանուն Մոսկվա կինթատրոնի բաց դահլիճի գործարկման» ...

Ես ապրում են ՀԱՆՈւՆ....