Ամեն ինչ լավ է լինելու...

Էջմիածնեցի Աբոենց տունը կռիվ էր ընկել: Որդին որոշել էր վաճառել Աղավնատնում գործող մանրածախ առևտրի կրպակը, մեքենան, կնոջ զարդերն ու մեկնել Ֆրանսիա:

- Երկու տունս էլ քոնն են, իմ մինուճարն ես, գնում ես ինչ անես, մնա, մի բան կլինի, լավ կլինի, - անկարող որևէ բան փոխելու` կրկնում էր Աբոն: Կինը լուռ արտասվում էր:

Կարենն անվրդով էր: Վաճառեց ինչ ուներ-չուներ, կնոջն ու երեքամյա աղջկան վերցրեց, ու առանց որևէ մեկին մնաս բարով ասելու, կեսգիշերով բռնեց անհայտի ճամպան:

-Հա, տատի, լավ ենք, մեզ շուտով տուն են տալու,- տեղ հասնելուց հետո Էջմիածնում թողած տատուն ու պապուն ամոքում էր թոթովախոս Միլենան:

- Միլենա ջան, տունը լա՞վն է, հարմար է, - օրեր անց հետաքրքվում էր Անուշ տատը: - Տատի, մի սենյականոց տուն է, մենակ ինձ համար են մահճակալ տվել, մեկ մաման է հետս քնում, մեկ պապան...

Անցան ամսիներ: Աբոյին ու Անուշին սփոփում էր այն, որ որդին լավ է. անկախ ամեն ինչից, չի դժգոհում: Մի օր նույնիսկ կարողացան հարևանի տանից կապնվել, ու որդու հետ Skype-ով խոսել. առողջ էին երևում:

Երբ արդեն Կարենենց տեղները մի քիչ լենացել էր, Աբոյենք լուր ստացան. տղա թոռնիկ են ունենալու: Սերունդի շարունակության լուրը մոռացնել տվեց ամեն ինչ. նշանակում է, իսկապես ամեն ինչ լավ է լինելու... Թոռանն էլ երևի մի օր կտեսնեն...

* * *

- Արսե'ն, բա դու ե՞րբ ես գալիս: Արի, կտանենք, կտեղավորենք, մի բան կտան, ձեռի հետ մի բան կանես, մի քիչ նեղություն կքաշես, բայց լավ կլինի, - ընկերոջը հեռու Ֆրանսիայից համոզում էր Կարենը: - Կար ջան, ախր հիմա առաջվանը չի, էս արաբական պատերազմից հետո ո՞վա կարում եվրոպա հասնի: Թանկացրել են, համ էլ իմը երկու տղայա, բա որ չստացվի, ես ո՞նց տունս ծախեմ, գամ,- փորձում էր հակադարձել Արսենն ու մտքում ելքեր էր փնտրում` ընկերոջը հասնելու, ֆրանսիական պանիր ու գինի խմելու երազն իրականացնելու...

* * *

 - Տիկ ջան, գնում ենք: Էն ֆիրման, հիշում ես, որ լևի գործ էինք անում հետները, հրավեր են ուղարկել, ամեն ինչով ապահովում են, աշխատավարձն էլ հերիքա ընտիր ապրելու համար: Դե մի քիչ մամայենք են նեղվում, բայց շուտ-շուտ կարանք գանք-գնանք, խնդիր չկա: Վաղը հավաքվենք մի հատ սաղիդ հաջող անեմ, - ամուսնուս հերթական ընկերոջ զանգը` գրեթե նույն բովանդակությամբ, ինչ նախորդներինն էր...

* * *

- Ինձ հաստ զուգագուլպա կտա՞ք:
- Սովորական եք ուզում, թե Կոնտեից: Սրանց բարձր դեները ռետուզի նման են դառնում:
- Բայց սրա 200 դենը եվրոպայից բերած իմ 100 դեն զուգագուլպայի հաստությունը սկի չունի,- շոշափելով առաջարկվող թանկարժեք զուգագուլպան` առարկեցի ես:
- Նու՞յն ֆիրմայինը:
- Չէ, նա ուրիշ ֆիրմայի է, բայց դենը մնում է դեն, ի՞նչ տարբերություն:

Վաճառողուհու հետ զրույցիս ուշադիր հետևող խանութպանը հետաքրքրվեց. - Իսկ ո՞ր երկրից եք բերել:
- Կոնկրետ դա` Գերմանիայից:
- Բա ինչի՞ եկաք:
- Գործով էինք գնացել:
- Հիմա մենք` ընտանիքով, հինգ հոգի ենք, որ տունս ծախեմ, գնամ եվրոպա, կարա՞մ ապրեմ,- ինձ բանիմացի տեղ դրած հետաքրքվեց խանութպանը, ում խանութը գտնվում է Էջմիածնի կենտրոնում, և ավելի քան 8 տարի է ես այնտեղից ներքնազգեստ եմ գնում:
- Երևի թե կգնաք, բայց կարող է մի քանի ամիս հետո ձեզ հետ ուղարկեն, այդ ժամանակ այստեղ որտե՞ղ ու ի՞նչով եք ապրելու:
- Ախր էստեղ օր օրի ավելի վատ է: Հեսա նոր ընտրություններից հետո ամեն ինչ ավելի է վատանալու...

* * *

Վստահ եմ, որ շատերն այսօր օտարության ճամփան են բռնում ոչ թե «Որտեղ հաց, այնտեղ կաց» սկզբունքից ելնելով, այլ լավ ապագա ունենալու հույսով: Շարքային քաղաքացին այսօր չգիտի, թե վաղն իրեն ինչ է սպասվում, թե վաղն ինքը խանութից նույն հացն ու նույն շաքարավազն ինչ արժեքով է գնելու, վառած գազի դիմաց մյուս ամիս ինչ սակագնով է վճարելու, մանր բիզնեսով զբաղվովը դեռ չգիտի` ինչքան ժամանակ կարող է գոհանալ օրվա հացն աշխատելով միայն, չգտիտի` իր դուռը ե՞րբ են թակելու ու նոր պարտավորություններ թելադրելու, կրթված երիտասարդը, աշխատավայրում հաջողություններ գրանցող մասնագետը նոր բարձունքներ գրավելու մոլուցքով է առաջնորդվում, բազմազավակ ծնողը ցանկանում է, որ երեխաները բարձրակարգ կրթություն ստանան, որ ինքը վճարի գիտելիքի համար, այլ ոչ թե դիպլոմի, հայրենիքի, երկրի բարեկեցության, արդարության համար կռիվ տվողն ուզում է ետ նայել ու իր պայքարի արդյունքները տեսնել` կորցված ժամանակի փոխարեն, արվեստագետն ուզում է գնահատված լինել, օրվա հացը վաստակելու փոխարեն, արժեք ստեղծել, իր ստեղծած բացարձակ արժեքը հասցնել կրթված հասարակությանը...

Հ.Գ. - Վախենամ, որ մի օր ես էլ եմ կանգնելու ճակատրագրական հարցի առաջ...