14 November 2010

Ավտոբուսային պատմություն

Նախաբան. Մտածում էի ինչ-որ հետաքրքիր վերնագիր դնել գրածիս համար, բայց հասկացա, որ ինչ էլ դնեմ` Լիլիթի վերնագրերից դիպուկ չի լինի, ու որոշեցի բավարարվել համեստ վերնագրով:

Ուրեմն` հոգնած, Անգլիայում իմ վերջին աշխատանքային օրվանից հետո, նստել էի ավտոբուս ու լուսամուտի` իրար միացող ու վար գլորվող անձրևի կաթիլներով զմայլվելով ու մտամոլոր ինչ-որ բան երազելով` գալիս էի հյուրանոց: Այդ պահին իմ ուշադրությունը գրավեց մի մարդ, որը ծանր ուսապարկը ուսին` բարձրացավ ավտոբուս: Համեստորեն վարորդից տոմս խնդրեց, վճարեց և ժպտալով քայլեց իմ կողմ:

Հիսունն անց այդ տղամարդը գրավեց իմ ուշադրությունը հնարավոր է իր կովբոյի կաշվե գլխարկի պատճառով, թեպետ գլխարկի տակ հնարավոր չէր չնկատել փոքր-ինչ կնճռոտ, տիպիկ անգլիացու դեմքը: Առաջանալով նա կանգնեց ինձանից երկու նստարան առաջ. դրեց ուսապարկը մի նստատեղին, իսկ ինքը տեղավերվեց մյուսին: Նա հանեց կովբոյի գլխարկը, մատներով փորձեց ուղղել երկար, շագանակագույն մազերը` դրանք ավելի խառնելով, և տեղավորեց գլխարկն ուսապարկի վրա:

Անմիջապես նրա հետևից ավտոբուս բարձրացավ մի տարեց կին, որը կրում էր անգլիական ոճով ձեռագործ  գլխարկ և շատ էր հիշեցնում Ելիզավետա թագուհուն: Երբ նա գնեց տոմսն ու շարժվեց դեպի նստատեղերը, տղամարդը, ժպտալով նրան, առաջարկեց նստել իր կողքի նստատեղին: Կինը, համեստ ժպտալով, հրաժարվեց` ի զարմանս տղամարդու: Այնինչ, ավտոբուսի մնացած ուղևորների համար դա բնական ռեակցիա էր կնոջ կողմից` հաշվի առնելով առաջարկվող տեղը պինդ զբաղեցրած մեծ ուսապարկը, որը հնարավոր չէր չնկատել: Կինը նստեց իմ դիմացի նստատեղին և հոգոց հանեց:

Տղամարդը շրջվեց դեպի նա և սկսեց ինչ-որ բան խոսել: Չգիտեմ` ինչ, որովհետև սովորություն չունեմ մարդկանց խոսակցություններին ականջ դնել, եթե իհարկե դրանք չեն ստանում բուռն զարգացումներ, ինչպես այս դեպքում կատարվեց փոքր-ինչ անց: Սկզբում ես մտածեցի, թե նրանք ուղղակի ծանոթներ են, և դա էր տղամարդու կողմից կնոջը տեղ առաջարկելու, իսկ հետո խոսակցություն սկսելու պատճառը: Սակայն ընթացքում հասկացա, որ կնոջն այնքան էլ չի հետաքրքրում տղամարդու պատմածները, այնինչ դրանք սկսեցին ինձ հետաքրքրել:

Այսպես` նա պատմում էր մոտ օրերս տեղի ունեցած պատմություն: Բերանի տարօրինակ շարժումներն ու անգլիական խիստ ակցենտը չէին թողնում ամբողջությամբ ըմբռնել նրա ասածները, բայցևայնպես, իմաստը հետևյալն էր: Նա վերջերս մտել է մի փաբ և խնդրել բարմենից մեկ պինտ (568 մլ) լավագույն գարեջուր: Մեկ պինտը բազմապատկվել է հինգ և ավելիով և, ինչպես տղամարդն էր վկայում, թե´ իր պատմելով, թե´ իր շարժուձևով, դա հաճախակի երևույթ էր նրա համար:

Ըստ իր պատմածի` այնուհետև նա խնդրել է բարմենին պատրաստել կոկտեյլ` հատուկ իր մշակած ռեցեպտով և սկսել է թելադրել բարմենին բոլոր պարագաները և չափաբաժինները, որոնք անհրաժեշտ են «կոկտեյլը» պատրաստելու համար: Թվարկում եմ նրանք, ինչ հասցրեցի ըմբռնել նրա` կնոջը պատմած ցուցակից. կիտրոնի հյութ, փոքր-ինչ էլլ (Ale)` համ ու հոտի համար, Ջեք Դենիելս վիսկի, էլի ինչ-որ տարօրինակ խմիչքներ, որոնց անունները չեմ հիշում, ու ամենակարևորը, վերջում ավելացնել բարակ կտրած լիմոն մեկ պինտանոց բաժակի կողքին, որը, ինչպես հասկացա, ամբողջությամբ լի էր կոկտեյլը պատրաստելուց հետո:

Մի պահ ես շեղվեցի` տղամարդու պատմության և այն ուշադրությամբ լսող կնոջ վրա կողքինների ծիծաղով և երբ վերադարձա մեր հերոսին, լսեցի թե նա ինչպես է պատմում իր առաջին հիշողությունները հիվանդանոցից, որտեղ հայտնվել էր հավանաբար այդ երեկոյից հետո:

Նա պատմում էր իր մարմնի տարբեր մասերից, հիմնականում, թևերից երակների մեջ մտցրած խողովակների մասին, որոնցից ոմանցով հոսում էր իր արյունը, իսկ որոշներով էլ ինչ-որ անգույն հեղուկ: Նա պատմում էր այդ տեսարանը շատ ոգևորված ու բուռն էմոցիաներով, ու ասում էր, որ էժան է պրծել, որ իրեն` արյան մաքրման ու օրագնիզմի լվացման, շուտ են տարել:

Կցանկանայի, իհարկե, այդ պահին տեսնել կնոջ ահասարսուռ դեմքը, բայց նա ինձ մեջքով էր նստած ու ես լսեցի միայն նրա վախեցած ձայնով բարի խորհուրդը` շատախոս տղամարդուն, որը մոտավորապես հետևյալն էր` լինել ուշադիր, որովհետև դա շատ լուրջ հետևանքներ կարող է ունենալ, և ինչ լավ է, որ նա լավ է պրծել այդ ամեն ինչից: Ինչին տղամարդը պատասխանեց, որ նա դեռ պինդ է ու հաղթահարել է այդ փորձությունը …

Ավտոբուսը կանգնեց: Կինը դուրս եկավ, իսկ նրա հետևից էլ` տղամարդը` գցելով ծանր ուսապարկը մեջքին և դնելով կաշվե գլխարկը: Դրսում տղամարդը ձեռքով արեց կնոջը, հավանաբար ցտեսություն և շնորհակալություն մաղթելով բարի խորհուրդների և զրույցի համար և մի տեսակ տխուր դեմք ընդունեց, կարծես` ևս մեկ անգամ վերհիշելով իր ապրած ահասարսուռ օրը և հրաշքով փրկվելը: Ապա շրջվեց դեմքով դեպի կանգառի հետևում գտնվող շինությունը և շտապող քայլերով բարձրացավ մի քանի աստիճաններով, բացեց փաբի դուռը և մտավ ներս:

Հ. Գ. -  Ինչպես ապացուցում է անձնական փորձս, թե´ ֆիները, թե´ գերմանացիները և թե´ անգլիացիները անում են այն, ինչ մենք սովորաբար վերագրում ենք մեր հարևան ռուսներին: Այս երկրներում ևս անշլագներ են փաբերում` ուրբաթից մինչև կիրակի, կանգառներում` դատարկ գարեջրի շշերի կույտեր, իրենց հոգին առաջին իսկ պատահածին բացող մարդիկ` ավտոբուսներում:

Հեղինակ` Տիգրան Տերտերյան

12 November 2010

London is the capital of Great Britain - Մաս 2-րդ

Լոնդոնն իսկապես մայրաքաղաք է: Ավելին` այն թագավորական մայրաքաղաք է, ինչի մասին բարձրաձայնում է ցանկացած շենք, ցանկացած սյուն ու ցանկացած հուշարձան: Այդ են փաստում նաև օդի թաց թարմությունը, քաղաքի չշտապող արագ ընթացքը, կարմիր ավտոբուսներն ու ֆիլմերից պոկված հեռախոսախցիկները, անծայրածիր զբոսայգիներն ու հիացած զբոսաշրջիկները:

Բուքինգհեմյան պալատ

Ելիզավետա թագուհուն անպայման կբարևես ... Այս խնդրանք-հորդորը տալիս էին գրեթե բոլորը, ովքեր տեղեկանում էին, որ Անգլիա ենք մեկնելու:

Անշուշտ չէինք կարող չկատարել «մեծամասնության» պահանջը: Ու այս «պահաջն» ամենից լավ կատարելու տարբերակը` Լոնդոնում Բուքինգհեմյան պալատ` թագուհու նստավայր, այցելելն էր:
Հայդ Պարկի անմիջական հարևանությամբ է գտնվում Կանաչ պարտեզը (Green Park), որտեղ էլ տեղակայված է թագավորական պալատը: Այս պալատն իր արտաքին անթերի տեսքով ու սպիտակ մարմարից բխող հզորությամբ տեղավորվում է ցանկացած մահկանացուի` պալատի մասին ունեցած պատկերացումներում:

Նայելով պալատին` ակամա տեսնում ես թագավորական շքերթներ, պճնված կանանց, կոկիկ հագնված ու քաջարի տղամարդկանց, պալատական սպասավորների, ձիերի ու ձիավորների ... ու այն ամենն, ինչ անհրաժեշտ է պալատին, այն ամենն, ինչ ունենք Անգլիայի մասին մեր երևակայությունում:

Սա ասես հասարակ մարդկանց հասանելի և միևնուն ժամանակ` միայն միապետերին հասու մի շինություն է, որը վայելում է միապետի ներկայությունն ու իշխանությունը: Աշխարհի ամենատարբեր ծայրերից այստեղ ժամանած զբոսաշրջիկների քաոսի մեջ Բուքինգհեմյան պալատի հանգստությունը վկայում է, որ Անգլիական թագավորությունը հզոր հիմքերի վրա է ստեղծվել և դեռ երկար է անցնելու դարերով:

Տեղեկացնեմ, որ Բուքինգհեմյան պալատը հիմնադրվել է 1703 թ-ին և հանդիսացել է Բուքինգհեմ դքսի ամրոցը: 1762 թ-ին Գեորգի 3-րդ թագավորը գնել է այն` որպես միապետի անձնական նստավայր, իսկ 1837 թ-ին` Վիկտորիա թագուհու գահակալությամբ, այն հռչակվել է միապետության գլխավոր նստավայր:

Պալատը, որը հետագա տարիներին լրացվել է ենթաշենքերով, ունի 775 սենյակ, զբաղեցնում է  20 հեկտար տարածություն, որից 17 հեկտարն այգի է: Պալատի դիմաց էլ վեր է խոյանում Անգլիայի պատմության մեջ ամենաերկար` ավելի քան 63 տարի գահակալած Վիկտորյա թագուհու հուշարձանը:
Անգլիացիների կողմից սիրված ու անվերապահորեն ընդունված Վիկտորիա թագուհու 80-ամյա հոբելյանի կապակցությամբ Կանաչ այգու վերջնամասում կառուցված հրապարակն էլ` նախատեսված ձիերի մրցարշավների ու շքերթների համար, լրացնում է Բուքինգհեմյան պալատի համայնապատկերը:

Այստեղ է, որ հանդիպում ես անշարժ կանգնած ժամապահների ու ձիավորների: Այստեղ է, որ յուրաքանչյուրը, ով այցելել է Լոնդոն, անպայման ցանկանում է նկարվել այս շնչավոր «արձանների» հետ:
Հենց այս արքայական միջավայրում է, որ քեզ զգում ես  ամենաբարի սյուժեով ֆիլմի ամենաերջանիկ հերոսուհի, ով ազատ է անել մտքին փչածը` նկարվել ում և ինչի հետ ցանկանա, անհոգ ժպտալ ու բարձր գոռալ, որ սիրում է: Հերոսուհի, ով վայելում է իրեն ընդձեռված ցանկացած վայրկյանը, ով այդ վայրկյանների համար անսահման շնորհակալ է Բարձյալին, իր սիրեցյալին, ում շնորհիվ Լոնդոնում է և անգլիացիներին, որ աշխարհի մեջ Աշխարհ են ստեղծել:


Հ. Գ. - Բոլորի բարևներն` ուղղված Ելիզավետա թագուհուն, փոխանցված են:

Շարունակելի ...

10 November 2010

London is the capital of Great Britain - Մաս 1-ին

Լոնդոնն իսկապես մայրաքաղաք է: Ավելին` այն թագավորական մայրաքաղաք է, ինչի մասին բարձրաձայնում է ցանկացած շենք, ցանկացած սյուն ու ցանկացած հուշարձան: Այդ են փաստում նաև օդի թաց թարմությունը, քաղաքի չշտապող արագ ընթացքը, կարմիր ավտոբուսներն ու ֆիլմերից պոկված հեռախոսախցիկները, անծայրածիր զբոսայգիներն ու հիացած զբոսաշրջիկները:

Հայդ Պարկ

«Այնքան շատ եմ ուզում Լոնդոնի մասին գրել, որ չգիտեմ, թե որտեղից սկսեմ»
Երբ այս տողերը գրեցի Facebook-ում Նովստի-Արմենիա և Պանարմենիան լրատվական գործակալության լրագրողներ Շողիկ Վարդանյանն ու Եկատերինա Պողոսյանն այն շատ լավ սկիզբ որակեցին, ինչն էլ, թերևս, ստիպեց, որ շարունակեմ:

Ուրեմն, հատուկ Դայանայի համար, ով ինձանից առավելագույն նկարագիր է ակնկալում, ասեմ, որ Լոնդոնը տեսել եմ վազելով: Ինչու՞ ... որովհետև որոշել էինք մեկ օրում տեսնել քաղաքի հիմնական «տեսարժան» վայրերը, ու նորից վերդառնալ Բրիստոլ, որպեսզի ստիպված չլինենք հիմա էլ Լոնդոնում մնալու ճար անել:

Ժամանակն արդյունավետ ու օրը պլանավորված անցկացնելու նպատակով էլ մեր մեկնելու նախօրեին Լոնդոնի քարտեզի վրա շրջանակի մեջ առանք բոլոր այն վայրերն ու շենքերը, որոնք անհրաժեշտ ու ցանկալի էր տեսնել: Ընտրեցինք քաղաքի կենտրոնին ամենամոտ գտնվող գնացքի կայարանն ու ... մնում էր արթնանալ:

Մեկ ու կես ժամ գնացքում անցկացնելուց և Պադդինգտոն (Paddington) կայանից դուրս գալուց հետո ոտք դրեցինք Լոնդոնի կենտրոնական զբոսայգիներից մեկը` Հայդ Պարկը (Hyde Park), ու լուսանկարչական ապարատով զինված` վազեցինք «վազող» Լոնդոնի ետևից:
Մեր քարտեզի համաձայն` առաջին բանը, որ պետք է տեսնեինք Հայդ Պարկում, Դիաննա թագուհու անունը կրող մանկական այգին էր: Սակայն ոչ միայն թագուհու անունը կրող այգին, այլև հենց հեկտարներով ձգվող Հայդ Պարկն իսկապես (իմ, քո ու նրա նման)  մանուկների համար է. ազատ ու հանգիստ տարածություն, մաքուր ու կանաչ խոտ, որքան ուզում ես վազիր, որքան ուզում ես սայթաքիր:

Այստեղ` Հայդ Պարկում, ասես, երկնքից, մեր առջև բուսնեց Ալբերտ թագավորի հուշարձանը (Albert Memorial): Ոսկեձույլ այս արձանը մագնիսի ուժով դեպի իրեն ձգեց: Յուրքանչյուր քայլի հետ ավելի հսկա թվացող հուշարձանը հնդկական ոճի քանդակներով ու նախշերով է պատված: Սա, թերևս այն պատճառով, որ Ալբերտի թագավորության ընթացքում նրա կինը` Վիկտորիա թագուհին, եղել է Հնդկաստանի կայսրուհին:
Վիկտորիա թագուհուն, անշուշտ, իր հերթին կանդրադառնամ: Նշեմ նաև, որ Ալբերտի հուշարձանը դեմքով նայում է Ալբերտ-հոլլ-ին (Albert-Hall of Arts and Sciences): Արվեստին ու գիտությանը, հատկապես երաժշտությանը նվիրված այս հաստատությունն էլ լուռ պատմում է Ալբերտ թագավորի նախասիրությունների, մշակույթի, կրթությանն ու հասարակության զարգացմանն ուղղված իր ծրագրերի, կատարած աշխատանքի ու այս ոլորտներում ունեցած ներդրումների մասին:
Ասում են, որ առ այսօր էլ Անգլիայում գործում են բազմաթիվ կրթական ու մշակութային հաստատություններ, ինչպես նաև առողջարաններ ու հիվանդանոցներ, որոնք  կրում են Ալբերտ թագավորի անունը:

Վերջում նշեմ, որ իմ տպավորությամբ, Լոնդոնում շատերն են վազում: Խոսքը ոչ միայն այգիների երկայնքով կամ հենց այգիների կենտրոնական հատվածներում հանդիպող բազվաթիվ վազողների կամ, ավելի ճիշտ է ասել, առողջ ապրելակերպի ջատագովների մասին է: Այստեղ շատ են նաև մեզ պես «վազող» զբոսաշրջիկները: Նրանցից ոմանք էլ նախընտրում են վազել անիվների վրա, այդ նպատակով էլ հեծանիվներ են վարձում:


Հ. Գ. - Չնայած, որ «վազում» էինք և ընտրել էինք Հայդ Պարկից դուրս գալու ամենակարճ ճանապարհը, բայց ժամեր պահանջվեց դրա համար: Մի պահ մտածեցի, եթե, ասենք, Երևանի կենտրոնում ցանկանան նմանօրինակ, լա'վ, 10 անգամ փոքր ծավալով այգի կառուցել, այն որտե՞ղ են տեղավորելու: Երևի, հենց տեղ չունենալու պատճառով է, որ մենք առանց սրճարանների այգիներ չունենք, իսկ միակ եղածն էլ 1 րոպեում կարելի է շրջանցել ...

Շարունակելի ...

5 November 2010

Ծնունդդ շնորհավոր, ի’մ սեր

Երբ Աստված նոր կյանք է տալիս, նա նաև նրա համար կողակից է ստեղծում ...

Այսպես, 25 տարի առաջ Աստված արարել է մի հրաշք մանուկի` նրա մեջ դնելով ոչ միայն իր պատկերն ու նմանությունը, այլև բոլոր այն շնորհներն ու կարողությունները, որոնք անհրաժեշտ կլինեին այս մանուկին` հետագա տարիների ընթացքում կրթվելու, զարգանալու ու կատարելագործվելու համար ...

Այդ հրաշք մանուկին ծնողները, կամ ավելի ճիշտ` մորեղբայրը, Տիգրան անունով կնքեցին: Եվ Տիգրանն աճեց ու մեծացավ հարազատների ու բարեկամների սիրո ու հոգատարության մեջ:

Բացառիկ ունակություններով օժտված Տիգրանն առաջատար էր ոչ միայն դպրոցում, այլև բուհում, իսկ այժմ իր մասնագիտությամբ է Հայաստանի առաջատարը: Եվ նա, ինչպես արդեն ապացուցել է, սրանով չի բավարարվում, այլև` ձգտում է ավելիին ու ավելիին:

Այսօր Տիգրանը նշում է  25-ամյա հոբելյանը: Ետ նայելով իր ապրած տարիներին` նա հպարտորեն կարող է ասել, որ կարողացել է անել առավելագույնը, ինչ ունակ է անել 25-ամյա պատանին` բարձրագույն կրթություն, սիրած մասնագիտություն ու սիրած աշխատանք, անձնական բնակարան, բարի ու ազնիվ ընկերներ և ամենակարևորը` սիրող ու հավատարիմ կին, ով Տիգրանին անսահման երջանիկ է դարձնում ...

Հիմա սկսենք սկզբից:

... Երբ Աստված նոր կյանք է տալիս, նա նաև նրա համար կողակից է ստեղծում:

Ահա թե ինչպիսի հրաշք կողակից է ստեղծել Աստված ինձ համար: Եվ իզուր չէ իմ այն համոզմունքը, որ Աստված մեզ շատ է սիրում ...

Հ.Գ. - Շնորհավոր ծնունդդ իմ սեր, իմ կյանք ու իմ երջանկություն, հրաշք էակ, ով ոչ միայն ինձ դարձրել է աշխարհի ամենաերջանիկ կինը, այլև` յուրաքանչյուր օրս լցնում է նոր հույսերով, նոր նպատակներով, նոր ձգտումներով ու նոր հեքիաթով ...

Սիրում եմ քեզ ...

4 November 2010

Կամրջի գաղտնիքը

Որպեսզի համոզվեք, որ Բրիստոլն իրավամբ թագավորական քաղաք է, բավական է քաղաքին նայել Կլիֆտոնյան կախովի կամրջից (Clifton Suspension Bridge): Այստեղից մի հրաշալի բնապատկեր է բացվում` Բրիստոլի Էյվոն գետով, անտառներով, քարանձավերով, հին ու նոր  շենքերով, օդում լողացող օդապարիկներով...
Կլիֆտոնյան կամուրջը, որը կառուցվել է 1836-1864 թվականների ընթացքում, համարվում է քաղաքի գլխավոր տեսարժան վայրերից մեկը: Այն իսկական գլուխգործոց է, և պատահական չէ, որ հենց այս կամուրջն է ճարտարապետ Իզամբարդ Կինգդոմ Բրյունելի առաջին անկախ նախագիծը:

Այս կամուրջն իր շուրջ հավաքում է ոչ միայն զբոսաշրջիկներին, ովքեր, քարտեզները ձեռքներին, շրջանցել են քաղաքը` այստեղ հասնելու համար, այլև Բրիստոլի քաղաքացիներին: Չորս կողմը տարածվող կանաչապատ զբոսայգին, որը, թերևս, շատերի համար է գերադասելի, խաղաղություն ու հանգստություն վայելելու համար անփոխարինելի մի վայր է:

Այստեղ մեծամասնություն են կազմում հատկապես երիտասարդները, ովքեր պառկած են զբոսայգու կանաչ խոտերի վրա, կամ մի աննկատ տեղ հարմար տեղավորված` սպիտակ թղթի վրա անմահացնելու կամրջի չորս կողմը ծավալվող արքայական բնապատկերը:

Երբ քայլերդ ուղղում ես դեպի կամուրջ, հասկանալու, թե ինչպես է շուրջ 230 մետր երկարությամբ և Էյվոն գետից 190 մետր բարձրության վրա գտնվող այս կամուրջն անցել դարերով, հայտնվում ես երկնքում, որտեղից քաղաքն ասես բռիդ մեջ լինի: Մի այնպիսի զգացողություն է պատում, թե այս կամուրջն ու նրա վրա կանգնողներն են, որ ղեկավարում են Բրիստոլը` հիանալով դրանով:

2 November 2010

Ադրբեջանական կինոյի՞, թե՞ հիգիենայի օրեր


Հայաստանում անցկացվելիք` «Ադրբեջանական կինոյի օրեր» փառատոնը լուրջ ընդդիմություն է ստանում հայաստանյան որոշ լրատվամիջոցների, ինչպես նաև սոցիալական կայքերի շնորհիվ: Ու շատերի համար է պարզ, որ նմանօրինակ նախաձեռությամբ կարող էր հանդես գալ միայն «Խաղաղարար նախաձեռնությունների կովկասյան կենտրոն» հասարակական կազմակերպությունը` գլխավորությամբ հայտնի Գեորգի Վանյանի: Միջոցառման հովանավորն էլ պետք է լիներ մի այնպիսի կառույց, ինչպիսին Հայաստանում Ամերիկայի դեսպանատունն է:

Հիշեցնենք, որ երբ սոցիալական կայքերը սկսեցին դեմ արտահայտվել միջոցառմանը, ՀՀ մշակույթի նախարարությունն անմիջապես հանդես եկավ հայտարարությամբ ու հավաստիացրեց, որ նախարարությունը ոչ մի կապ չունի փառատոնի հետ: Այնուհետև բողոքի ալիքը հանգեցրեց նրան, որ փառատոնի կազմակերպիչները ստիպված եղան հետաձգել փառատոնի մեկնարկի օրը` նոյեմբերի 2-ը: Ու գրեթե ոչ մի ԶԼՄ-ի հայտնի չէ, թե ե՞րբ կկայանան կինոյի օրերը, կկայանան արդյո՞ք, թե՞ ոչ, կամ որտե՞ղ է անձամբ ինքը` Վանյանը:

Եթե ժամանակով հետ շարժվենք, ապա կհիշենք, որ 3 տարի առաջ` դեկտեմբերին, նույն Գ. Վանյանը` իր համախոհ Աշոտ Բլեյանի հետ, ադրբեջանական մշակույթի օրեր էր կազմակերպել «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրում: Ամենացավալին այն է, որ այդ առիթով կրթահամալիրի սաները շարադրություններ ու բաց նամակներ էին գրել իրենց ադրբեջանցի հասակակիցներին, ու այդ գրությունները վկայում էին, որ մատաղ սերնդի հոգիներում ավերածություններ ու ստի քարոզչություն է ծավալվում ... «հայ»-ի կողմից:

Ինչևէ, միջոցառման իրականացման առիթով նույնիսկ հյուրեր էին ժամանել ադրբեջանից, և նախաձեռնությանը միակ հակահարված տվողը, թերևս, բլոգերներն էին, ովքեր ադրբեջանական մշակույթի օրերի պաշտոնական բացման օրը ներխուժել են դահլիճ և հպարտ ճառասացին` Գ. Վանյանին, օճառներ են նվիրել` «գործը փափուկ կատարելու» մաղթանքով: Ա. Բլեյանն այդ օրն այնքան լկտիություն է ունեցել, որ միջադեպի վերաբերյալ լրագրողներին ասել է. «Կրթահամալիրը միշտ էլ հիգենիկ միջոցների կարիք ունի»:

Անցած տարի նույն Ա. Բլեյանը, խոսելով ժողովրդավարությունից, ժողովրդական արժեքներ սերմանելուց, լրագրողներին փորձում էր համոզել, թե մենք պետք է հանդուրժող լինենք մյուս ազգերի ու ժողովուրդների, այդ թվում` ադրբեջանցիների ու թուրքերի հանդեպ, թե մենք պետք է տարատեսակ միջոցառումներով երկխոսության գանք, այլ ոչ թե բանակցություններով կամ արձանագրություններով: Երբ Ա. Բլեյանին հարցրի, թե արդյո՞ք նա նորից միտք ունի ադրբեջանական մշակույթի օրեր հայտարարել Հայաստանում, նա, անշուշտ վրդովվեց, ավելին` ընդգծեց, որ հենց ինձ նմաններն են, որ իշխանությունների ցանկությունն են կատարում ու էլի նմանօրինակ բաներ (այդպես էլ չհասկացա` հարցս ի՞նչ կապ ուներ իշխանությունների ցանկության հետ):

Ամիսներ անց լրագրողների ուշադրության առջև հայտնվեց Գեորգի Վանյանն ու խնդրեց բոլորին տեղեկատվության տարածմամբ սատարել իրեն, քանի որ ինքն իր օտարերկրացի, ինչպես նաև` ադրբեջանցի համախոհների հետ, ցանկանում է մեր տարածաշրջանում ստեղծել մի տարածք` «հրապարակ», որտեղ տարածաշրջանի երկրների ներկայացուցիչների հետ հանդիպումներ ու քննարկումներ կկազմակերպվեն, ինչպես նաև կնախաձեռնվեն մի շարք հասարակական ու մշակութային միջոցառումներ: Այս իրականացնելու համար, սակայն, Վանյանին ֆինանսներ կամ օճառներ էին հարկավոր, և հարկավոր էր, որ լայն հասարակությունը տեղեկացված լինի:

Իսկ գուցե փառատոնն հենց ա՞յս տարածքում է իրականացվելու ...

Այսօր Գ. Վանյանի նախաձեռնությանը հակահարված տվողների թիվն ավելացել է, ու հասկանալի և ընդունելի է բողոքի այս ալիքը, բոլոր նրանց վրդովմունքը, ովքեր անհանգստացած են այս միջոցառմամբ, ովքեր այս հարցում մեղավոր տեսնում են նաև «իշխանությունների լռությունը»:

Հասկանալի է նաև, որ բլոգերների ցանկությունը մարգարեական ուժ է ստացել: Փաստորեն, օճառներն իսկապես իրենց նշանակությունն ու դերը խաղացել են «փափուկ գործելու» առումով, և այսօր արդեն Գ. Վանյանն ու իր համախոհներն ավելի «փափուկ», ավելի մեծ ձեռնարկ` կինոփառատոն են իրականացնում:

Ու, փաստորեն, որքան էլ ընդդիմանանք, կարմիր կովն իր կաշին չի՞ փոխում ...


Հ. Գ. - Օգտակար հղումներ` Տիգրան Քոչարյանին` Pigh-ին, Aysor-ին, Haynews-ին, Նարեկ Գալստյան-ին, 7or-ին, Երկիր թերթ-ին:

Ժպտացող մահ` միայն Հելոուինին

Փորձեք մտաբերել ամենասարսափելի ֆիլմի հերոսին, կամ փորձեք պատկերացնել մարդանման էակի, ով կարող է ձեզ մահու չափ վախեցնել, ու այդժամ միայն կհասկանաք, թե ինչպես է նշվում Հելոուինն Անգլիայում:

Առաջին անգամ անգլերենի դպրոցական դասագրքից ինձ ծանոթ այս տոնն այնքան վաղեմի պատմություն ունի, որ նույնիսկ տոնի հիմնադիրները` անգլիացիները, չեն հիշում, թե այն երբ է սկիզբ առել: Ինչևէ, տարիների ընթացքում տոնը փոխել է ինչպես իր բովանդակությունը, այնպես էլ` «իրագործումը»:

Այսօր Անգլիայում տոնին սկսում են նախապատրաստվել շաբաթներ առաջ: Այդ առիթով հագուստի բոլոր խանութներում հայտարարվում են զեղչեր: Բացի այդ` բոլոր խանութներում հայտնվում են նոր վահանակներ, որտեղից կարելի է գնել «ամեն ինչ Հելոուինի համար»` կոնֆետներ, դիմակներ, ներկանյութեր, գլխարկներ, լույսեր, աքսեսուարներ և այլն:

Հելոուինը սկսում են նշել հոկտեմբերի 30-ից: Երեկոյան ժամերին Անգլիայի քաղաքների կենտրոնական փողոցներում, որտեղ տեղակայված են զվարճանքի ու հանգստի վայրերը, կարելի է հանդիպել ամենահետաքրքիր, ամենասիրելի ու ամենասարսափելի հերոսներին: Երիտասարդներից ոմանք էլ նախընտրում են օրը նշել տոնական տեսքով և երեկոյան զգեստներով են փողոց դուրս գալիս:

Այս ժամերին հերթեր են գոյանում բարերի, սրճարանների ու պարասրահների մուտքերի մոտ, որտեղ անվտանգության աշխատակիցները ևս անմասն չեն մնացել տոնից:
Հերթեր են գոյանում նույնիսկ բանկոմատների առջև: Չէ՞ որ գումար պետք է անգամ վհուկներին` լավ գարեջուր պատվիրելու համար:
Չնայած ժամեր անց արդեն դժվար է գտնել մեկին` տղա, թե աղջիկ, ով գինովցած չէ,ում մարմնի վրա արյուն հիշեցնող կարմիր հետքեր չկան, սակայն նույնիսկ հարբած վիճակում տոնի հերոսները ժպտում են բոլորին և վախեցնելու ու քաղցրավենիք պահանջելու փոխարեն` համաձայնվում են անմահանալ մեր ֆոտոխցիկում: