Տեղեկատվական քարոզչության տեսանկյունից ևս ֆիլմը կարելի է բարձր գնահատել, քանի որ առանց ատելության, առանց ավելորդ խոսքի պատմում է այն, ինչ մենք ապրել ենք, ինչ ապրում ենք ամեն օր: Մյուս կողմից սակայն, ակնհայտ է, որ մենք դեռևս չենք կարողանում խոսել Արցախի հիմնահարցի մասին առանց հուզականության, ու դեռևս չենք կարողանում ձերբազատվել բռնաբարվածի ու խոշտանգվածի հոգեբանությունից:
Որքան էլ դաժան ու սահմռկեցուցիչ է եղել մեր անցյալը, որքան էլ թարմ են կրած վերքերը, մեր ու ապագա սերունդը, կարծում եմ, իրավունք ունի ու պարտավոր է դաստիարակվել հաղթողի հոգեբանությամբ: Այն, որ հայոց նորագույն պատմության մեջ հիրավի հաղթանակ է գրանցվել, այն, որ հայը կարողացել է սեփական ուժերով արդարություն հաստատել, շատ ավելի կարևոր արժեքներ են, քան այն, որ հային գերեվարել, խոշտանգել ու բռնաբարել են:
Հենց այս տեսանկյունից ելնելով` շատ կուզենայի, որ ժամանակակից ֆիլմերում հաղթանակը քարոզվեր, որ սերունդները գիտակցեին` անկախ զինադադարի իրավիճակից, անկախ ադրբեջանական սպառնալիքներից, մեր հայրերն ու եղբայրները Արցախը ազատագրել ու իրենց կյանքը զոհել են մեզ հաղթանակ պարգևելու համար:
Եսիմ... Շատ կուզենայի, որ ֆիլմից հետո ներսս պատած թախիծը ոչ միայն վերաբերեր կրած դաժանությունները վերհիշելուն, այլև առիթ հանդիսանար գնալու, հաղթանակած պատմության էջերը նորից թերթելու, մերօրյա հերոսների մասին տեղեկատվություն փնտրելու, նրանց սխրանքը նորից գովաբանելու...
Հ.Գ. - Դժգոհությունս եմ հայտնում «Մոսկվա» կինոթատրոնին, քանի որ տեխնիկական խնդիրների պատճառով ֆիլմի դիտումն ընդհատվեց, ներկաները շուրջ 5 րոպե անցկացրեցին մթության մեջ, որից հետո ֆիլմի ցուցադրությունը չսկսվեց այնտեղից, որտեղ ընդհատվել էր... Ու ոչ մի ներողություն` կատարվածի համար:
No comments:
Post a Comment