...

Ոսկեգանգուռ մազեր ուներ, նուրբ դիմագծեր, որոնք անհավաք մտքերի պես խառն էին: Չգիտեմ, երգում էր, թե ընդդիմանում, բայց պատարագիչի խոսքի հետ համահունչ ձայներ կամ գուցե միայն իր համար հասկանալի բառեր էր ասում: Ընդհանուր լռության մեջ տարածվող ձայնարկություններից մարդկանց հայացքները կոտրելու համար էլ թերևս, մայրը փաղքշական սաստելով, լռեցնում էր:

Նրան եկեղեցում ճանաչում էին. մոմ վաճառող կինը նույնիսկ մոտեցավ, մոր մատների մեջ զոռով թղթադրամ խցկեց, աղջկա գլուխն էլ շոյեց, ասես հարցներ` ո՞նց ես, բայց առանց պատասխանի ակնկալիքի:

Հիրավի խորհրդավոր է Պատարագը... Դեպի երկինք բարձրացող շարականներն էլ, չգրված օրենքի նման, ամեն կիրակի եկեղեցում հավաքվում են մեկին` առանց մկրտության, մեկին` թերահավատ, մեկին` ապաշխարող, որ ի կատար ածեն Պատարագի խորհուրդը: Ով ասես, ինչ նպատակով ասես, որ եկեղեցու դուռը չի բանա: Այն երկու կանայք այդպես էլ դեպի բեմ իրենց հայացքները չուղղեցին, մի անգամ դեմքներին խաչ չարեցին... Գուցե եկել էին, որ իրենցից «պակաս»-ին տեսնեին` սրտերը հովացնեին, այլապես ինչու՞ էին ոչինչ չարտահայտող հայացքը հառել ոսկեգանգուռ աղջկան:

Իսկ աղոթքի ու խնկի քաղի տակ մարդիկ գույններ են ստանում. մեկի դեմքը խոժոռվում է, մեկինը լուսավորվում, մեկը հայացքը գետնից չի կտրում, մյուսն էլ լուռ մաքրում է արցունքները: Երկու կանայք անգույն մնացին, մինչդեռ փոքրիկ ոսկեգանգուռը լույսի մեջ էր միշտ...

...Աստված իմ, թող նրա ուժեղ մայրը այդ լույսը միշտ տեսնի...