Լոնդոնի ռեստորաններից մեկում մեր անսահման քաղցը հագեցնելու համար փորձեցինք վերծանել երկար ու բարակ մենյուն: Մեր պատվիրած երկու ուտեստներից մեկի մեջ ծանոթ արտահայտությունը «chicken»-ն էր, մյուսում` «becon»-ը:
Րոպեներ անց, երբ մատոցողուհին պատվիրված ուտեստը դրեց սեղանին, մի կերպ կարողացանք զարմանքներս թաքցնել: Նրա հեռանալուց հետո ես 5 րոպե անընդմեջ ծիծաղում էի և կարողանում էի միայն լուսանկարել այն, ինչ պետք է ուտեինք:
Վստահ եմ, որ եթե «ընտրությունն» ինձ մնար, երբևէ ցանկություն էլ չէի ունենա փորձելու այս խխունջներից: Սակայն մենք բավականին սոված էինք ու բավականին մարդաշատ վայրում, բացի այդ` հետաքրքրասիրություններս էլ բավականին մեծ էր: Այդ իսկ պատճառով, առանց որևէ արտասովոր միմիկայի` փորձառու գուրմանների պես, փոքրիկ խխունջների պարունակությունը մեր ստամոքս ուղարկեցինք:
Հյուրանոց վերադառնալուն պես թեյ խմեցինք: Չէ՞ որ, ով իմանա` ինչ ազդեցություն կարող են թողնել խխունջները:
Հ.Գ. - Մեր ընտրած ուտեստներից մյուսն իսկապես հավով էր:
No comments:
Post a Comment